Startpagina / Samenvattingen / Chromatografische en elektromchemische analysetechnieken / eiwitgehalte-kleurstof-eiwitten

Bepaling van eiwitten

5 belangrijke vragen over Bepaling van eiwitten

Wat zijn veelgebruikte methodes om eiwitgehalte te bepalen?

Stikstofgehalte meten --> eiwitgehalte daaruit halen

methode van Kjeldahl (meest gebruikt)
bepaling van het stikstofgehalte volgens Dumas

binding kleurstof aan N-einde

eiwitbepaling voor kleurstofbinding

absorptie van UV-licht door aromatische ringen

directe absorptiemeting

Hoe gaan we het stikstofgehalte bepalen aan de hand van de methode van Dumas?

= verbrandingsmethode

Al het organisch materiaal verbranden -> vorming verbrandingsgassen (zie dia 10)
stikstofoxide reduceren door Cu naar N
abosorptie CO2, SOx en H2O
meting gevormde N2 => bepaling eiwitgehalte (factor 6,25)

Welke 2 andere methoden onderscheiden we om N-gehalte te bepalen?

Kleurstofbinding met vorming van neerslag

sulfon groep slaat neer als de eiwitten bij voldoende lage pH zijn gebracht -> protoneren (+) die gaan reageren met sulfongroep(-) van de kleurstof en neerslaan

=> kleurstof --> eiwitten aan toevoegen --> deel kleurstof gaat neerslaan met de eiwitten -> kleur vertelt wat het eiwitgehalte is
probleem: kunnen ook andere componenten mee neerslaan = mogelijke fout

Hoe gaan we afzonderlijk eiwitten bepalen en waarom wordt dit gedaan?

Voor de bepaling van de oorsprong van het eiwit of om na te gaan of bepaalde eiwitten aan het levensmiddel werden toegevoegd.

elektroforese (zie H3)

Hoe gaan we de aminozuursamenstelling van eiwitten bepalen?

Aminozuuranalyses in levensmiddelen worden uitgevoerd na hydrolyse, omvorming van de verschillende AZ en chromatografische scheiding (HPLC, GC, ionenuitwisseling) zie H3

De vragen op deze pagina komen uit de samenvatting van het volgende studiemateriaal:

Chromatografische en elektromchemische analysetechnieken

Bekijk samenvatting