De hoofdregel(s) omtrent bewijslastverdeling - Bevrijdend verweer

            Wanneer verweerder het door eiser gestelde op zich niet betwist, maar daaraan een hem bevrijdend feit toevoegt, draagt verweerder stelplicht en bewijslast (en bewijsrisico) voor dat bevrijdende feit. 

            Aangezien de overeenkomst en levering vaststaan, brengt dit verschuldigdheid van de koopprijs met zich mee (op basis van de gestelde feiten kan de rechter de vordering toewijzen op grond van 3:296) en zal gedaagde moet stellen en zo nodig bewijzen dat hij aan zijn betalingsverplichtingen heeft voldaan (het al dan niet hebben ontvangen van facturen is niet van belang, de betalingsverplichting jegens de crediteur vloeit voort uit de overeenkomst tussen partijen, niet uit de ontvangst van de facturen). 

            De borg wordt belast met het bewijs van zijn stellingen. 

            Verweerder betwist de door eiser gestelde feiten en daarom rust op eiser de bewijslast gelet op 150. 

            Gedaagde beroept zich dan op een bevrijdend verweer. Bijv. betaling waardoor de verbintenis waarop de eis was gebaseerd teniet is gegaan. Of kwijtschelding, verrekening of een beroep op verjaring. Bijv. overmacht waardoor de onrechtmatige daad of wanprestatie niet aan gedaagde kan worden toegerekend of een rechtvaardigingsgrond waardoor de onrechtmatigheid van het gedrag van gedaagde is weggenomen. 

            De verkoper moet de inhoud van de overeenkomst stellen/bewijzen. 

            Gedaagde doet een beroep op de rechtsgevolgen van de door hem gestelde feiten: schadevergoeding of ontbinding en voert dus een bevrijdend verweer. Op hem rust stelplicht en bewijslast dat eiser tekort is geschoten in zijn prestatie (ondeugdelijk, te laat etc.). De stelplicht en bewijslast voor de verweerder en de beoordeling hiervan door de rechter wordt vereenvoudigd door de regel dat de zaak geschikt moet zijn voor normaal gebruik 7:17. 

            A heeft de bewijslast van zijn stelling dat sprake was een exclusieve bewijsovereenkomst. Slaagt A erin dat te bewijzen, dan heeft B de bewijslast van haar stelling dat die overeenkomst inmiddels beëindigd was. 

            De aangesprokene erkent c.q. weerspreekt niet de aansprakelijkheid; stelplicht en bewijslast van de feitelijke grondslag van een eigen schuldverweer rusten op de aangesprokene.

            Gedaagde voert deze weren aan waardoor het vorderingsrecht van eiser niet meer kan worden uitgeoefend. Bij een beroep op verjaring zal eiser hiertegenover stuiting 3:316 of 3:317 lid 1 -mededeling- kunnen aanvoeren. Dan rust de bewijslast op degene die zich op de gevolgen daarvan beroept.

Een vaststellingsovereenkomst beoogt een oplossing te bieden voor een ontstaan betalingsgeschil door daarvoor een betalingsregeling te treffen, veelal alle ten tijde van het sluiten van die overeenkomst verschuldigde bedragen omvat. 

            Degene die zich op bijzondere omstandigheden (in die zin dat red&bill tot een andere conclusie zou nopen, dan op het eerste gezicht uit het overeengekomene, de wet of de gewoonte voortvloeit. Wanneer matiging van een bedongen boete wordt verzocht aangezien het naar maatstaven van red&bill onaanvaardbaar zou zijn de contractuele boete te vorderen zullen feiten en omstandigheden moeten worden gesteld die nopen tot matiging.) beroept draagt de stelplicht en bewijslast. Tot het moment dat hieraan is voldaan, kan zijn wederpartij zich beroepen op de in beginsel tussen partijen geldende regel. 

            Het ligt op de weg van diegene die dat zegt te stellen en te bewijzen dat hij handelde met toestemming van … Als diegene niet aan zijn stelplicht heeft voldaan, komt bewijslevering m.b.t. de beweerde toestemming niet aan de orde. 

            Nee, want-verweer, aangezien VVAA geen andere feiten aanvoert die leiden tot een ander rechtsgevolg. 

            Geen bevrijdend verweer –in de zin dat de oud-bestuurder de door eiser aan zijn vordering ten grondslag gelegde arbeidsovereenkomst niet ou hebben bestreden- maar een feitelijke onderbouwing van zijn betwisting van de stelling dat een arbeidsovereenkomst heeft bestaan. 

            De man draagt de bewijslast van zijn gestelde feit. De vrouw heeft in haar betwisting een rechtvaardiging gegeven voor het feit dat zij de goederen onder heeft (namelijk schenking), maar dit brengt niet mee dat de vrouw het feit moet bewijzen. Dit hangt samen met het feit dat de vrouw profiteert van een aantal wettelijke vermoedens: 3:109 het vermoeden de zaak voor zichzelf te houden, 3:107 vermoeden van bezit, 3:119 lid 1 vermoeden van rechthebbende. Dat betekent dat de man moet stellen en zonodig bewijzen dat de vrouw niet rechthebbende is. 

            Op de gevolmachtigde dat deze afdracht is geschied. In het verlengde hiervan: nu de gevolmachtigde de stelling dat hij commissie heeft betaald heeft aangevoerd als grondslag van zijn vereweer dat hij van zijn verplichting tot betaling is bevrijd, rustte de bewijslast van de betaling van de commissie op de gevolmachtigde. 

            6:89 en 7:23 lid 1 strekken mede ertoe de verkoper in zoverre te beschermen dat deze erop moet kunnen rekenen dat de koper die meent dat de verrichte prestatie niet aan de overeenkomst beantwoordt, zulks met spoed aan de verkoper meedeelt. Op de koper rustte dan ook de verplichting te stellen, en bij gemotiveerde betwisting te bewijzen, dat en op welke wijze hij tijdig en op een voor de verkoper kenbare wijze heeft geklaagd over de onderhavige tekortkoming.