Operaregie - De mislukte regisseur - De negentiende-eeuwse componist als acteur

6 belangrijke vragen over Operaregie - De mislukte regisseur - De negentiende-eeuwse componist als acteur

De als noodzakelijk ervaren vernieuwingen in het operagenre vanaf de tweede helft van de achttiende eeuw werden niet geleid door de zangers, niet door de scenografen, niet door de librettisten en theaterdichters en niet door de impresario's. Wie eigende zich het genre toe?

De componist. Zo nadrukkelijk zelfs dat de opera, die tot dan toe voor een duidelijk hybride theatergenre werd aangezien, door velen bovenal werd gezien als een muzikale creatie.

Wat schoot te kort om de nieuwe functie van de operavoorstelling waar te maken door de vernieuwingen?

Ongeveer alle artistieke kennis die was opgebouwd door de autonome Tradities.
Er was een nieuw soort libretto nodig om de realistische en romantische verhalen te kunnen vertellen. Het werd al snel duidelijk dat ook de oude acteerwijzen en scenografiegewoonten niet meer voldeden.

Waarvan is de doorbraak van de componist als auteur van de opera niet los te zien?

Van het verdwijnen van het vroegere genie van het genre: de castraatzanger. Naarmate de Verlichtingsideeën aan invloed wonnen, werd ook de idee van castratie meer en meer onoorbaar.
  • Hogere cijfers + sneller leren
  • Niets twee keer studeren
  • 100% zeker alles onthouden
Ontdek Study Smart

Wie was de eerste componist van de nieuwe tijd die erin slaagde een operavoorstelling als een doorlopende, betekenisvolle eenheid  te presenteren?

Christoph Willibald Gluck.

Andere operacomponisten gingen verder op de weg die Gluck had aangegeven. Wat werden zij?

De auteurs van de opera, in eerste instantie door muziek en libretto steeds nauwer met elkaar in verband te brengen. Hun greep naar de macht werd ook mogelijk gemaakt door zich wijzigende economische omstandigheden. Het werd voor impresario's en het hele operabedrijf onrendabel om voor elk klein theatertje steeds nieuwe producties te laten maken. Het was goedkoper om bestaande producties over te nemen.

In de negentiende eeuw werd de componist de belichamer van het centrale opvoeringsconcept dat muziek, libretto en opvoering schraagde en tot eenheid maakte. Wie ging daarin het verst?

Wagner. Hij ontwikkelde zelfs opvattingen over de architectuur van het ideale operagebouw. Het was sinds het bestaan van de corago niet meer voorgekomen, dat één persoon zo'n artistiek-organisatorische macht in zich verenigde. Toch botsten zelfs de grootste componisten op de grenzen van hun kunnen. Met name inzake spel en decorbouw was de macht van de Traditie groter dan de macht van de nieuwe ideeën.

De vragen op deze pagina komen uit de samenvatting van het volgende studiemateriaal:

  • Een unieke studie- en oefentool
  • Nooit meer iets twee keer studeren
  • Haal de cijfers waar je op hoopt
  • 100% zeker alles onthouden
Onthoud sneller, leer beter. Wetenschappelijk bewezen.
Trustpilot-logo