Leren lezen: ondersteunen multimedia-verhalen de vroege leesontwikkeling van peuters en kleuters?

Schoolverzuim, aanleg, algemene leer en gedragsproblemen, taalarme omgeving, lage opleiding, weinig aandacht door school.

Het geeft plezier, stimuleert taalontwikkeling en bevordert de fantasie.

Het is informatie over het verhaal, die niet op dat moment daadwerkelijk gebeurt. 

Ze leren vaste combinaties van woorden, ze leren nieuwe woorden, leren het gebruik van bijzinnen en ze leren het gebruik van uitdrukkingen. 

Endogene variabele is de mate van aandacht, lezen en fonemisch bewustzijn e.d. Exogene variabele is bijvoorbeeld hechting. 

Enerzijds is het een makkelijk en uitnodigend medium waarbij kinderen ook het verhaal kunnen volgen zonder te letten op de tekst. Het kind krijgt hierdoor een passieve houding. Anderzijds kan het leerzaam zijn doordat het verhaal tegelijkertijd met de tekst wordt uitgebeeld, waardoor kinderen beter zouden kunnen begrijpen wat de tekst betekent. Zorgt voor meer verhaal begrip en vergroting van de woordenschat. 

Hier is een onderzoek naar gedaan bij kinderen uit een binnenstadschool met een laag SES. Het bleek dat kinderen bij statische illustraties vooral de acties in het verhaal begrepen maar de redenen achter deze acties niet begrepen. Het toevoegen van video bleek hier wel voor te helpen: op deze manier begrepen de kinderen de redenen voor de acties beter en dus automatisch ook het verhaal als geheel beter. Ook blijken kinderen met video meer woorden te leren, met name hun actieve woordenschat. Herhaling is wel een vereiste. 

De inspanning is in het begin vaak gelijk tussen een digitaal/statisch boek. Bij herhaling blijft de inspanning voor digitale boeken gelijk en neemt die bij statische af. Dit is automatisch positief omdat wanneer er meer aandacht ergens voor is er ook meer geleerd wordt. Voor alle kinderen geldt dat het combineren van visueel en auditief, de kinderen daar meer van leren. 

Eye Tracker bekeek waar kinderen zich op fixeren tijdens het voorlezen. Hieruit bleek dat kinderen zich met name fixeren op gezichten en details van afbeeldingen. Als ze meer bekend zijn met het verhaal, kijken ze gerichter naar details in de illustraties dan wanneer het verhaal nieuw is. Het zien van afbeelding en tekst tegelijkertijd is overigens het leerzaamst. Niet om de beurten, eerst het één en dan het ander.

Ze zouden kinderen kunnen ondersteunen bij het maken van gevolgtrekkingen en houdt de aandacht van het kind er beter bij. De interactie tussen kind en ouder neemt echter af; het kind raakt zowat verzonken in het beeld en er lijkt geen tijd meer te zijn voor interactie tussendoor tussen de ouder en het kind. Daarnaast waren de aan te klikken animaties vaak incoherent met het verhaal, zij sloten hier niet bij aan. Dit voegt niks toe aan het verhaalbegrip voor het kind, maar leidt alleen maar af. 

Dat je exact terug te horen krijgt wat het kind net op het scherm heeft gezien, maar dat het geen samenhangend geheel is. Dit wordt het wel wanneer je een geanimeerd boek laat zien zonder incongruente animaties. 

Op het moment dat je kinderen interactieve boeken met veel animaties laat lezen, blijkt dat ze zich met name richten op de spelletjes en de animaties. Op het moment dat je een boek neemt die deze mogelijkheden minder heeft, gebeurt dit ook een stuk minder waardoor de kinderen aan het einde van de sessie evenveel konden navertellen als de kinderen aan wie het was voorgelezen. Dit is dus een positief middel zolang de ik-speel-spelletjes-mentaliteit klein blijft. Dit spreekt t standpunt van Labbo wel tegen dat kinderen ondanks de animaties het verhaal niet konden navertellen.