Dwangmiddelen - Algemene kenmerken van de Straatsburgse jurisprudentie

Je hebt vrije bewijstelsels en wettelijke bewijsstelsels.

• Als het hof een klacht gegrond acht, veroordeelt het daarmee de staat die het verdrag heeft geschonden.
• Hoe een staat het verdrag naleeft is niet relevant, alleen het resultaat.
• Staten hebben een margin of appreciation.
  

Bij een vrij bewijsstelsel laat de wet de rechter vrij in zijn oordeelsvorming. 

1. Het hof schrikt niet terug voor een extensieve interpretatie als dat voor een effectieve bescherming v.d. verdragsrechten nodig is.
2. Het verdrag moet bij voorkeur zo worden geïnterpreteerd dat de individuele burger een effectieve, daadwerkelijke rechtsbescherming wordt geboden. 
3. Autonome begripsvorming, zie laatste punt. Hof laat zich niet leiden door de uitleg die de verdragsluitende partijen zelf voor wenselijk houden. EHRM acht zich niet gebonden aan de begrippen en onderscheidingen die in het nationale recht v.d. aangeklaagde worden gehanteerd.

Voldoende is dat de rechter in gemoede overtuigd is van de schuld van de verdachte. Die overtuiging alleen volstaat, argumenten voor zijn beslissing hoeft de rechter niet te geven. Dit stelsel is kenmerkend voor de juryrechtspraak. 

Hier is de rechter wel verplicht om zijn beslissing in het vonnis te motiveren. Hij moet zijn overwegingen beredeneren. De rechter moet dus argumenten geven die zijn bewezenverklaring kunnen dragen. Die argumenten kunnen in hoger beroep of in cassatie worden getoetst op hun deugdelijkheid. 

Het positief wettelijk stelsel is de wet die de bewijsmiddelen opsomt waarvan de rechter gebruik mag maken. Aan die bewijsmiddelen is hij dus gebonden. De rechter moet dan dus veroordelen ook als hij zelf niet van de schuld van de verdachte overtuigd is. 

Hier is de rechter ook gebonden aan wettige bewijsmiddelen. De rechter mag niet veroordelen als het door de wet voorgeschreven minimum bewijs niet voorhanden is. Dat betekent dat hij moet vrijspreken, ook als hij persoonlijk overtuigd is van de schuld van de verdachte. Het stelsel verplicht de rechter echter niet om tegen zijn overtuiging in te veroordelen. Sterker nog, de rechtelijke overtuiging is voor bewezenverklaring steeds vereist. Als de rechter twijfelt moet hij vrijspreken, ook al lijkt het bewijs tegen de verdachte nog zo overstelpend (in dubio pro reo)

De rechter moet overtuigd zijn. Hij wordt dus niet gedwongen om tegen zijn overtuiging te veroordelen. Als hij twijfelt moet hij rechtspreken. De overtuiging moet gegrond zijn op wettige bewijsmiddelen. Art. 339 Sv geeft een limitatieve opsomming van de wettige bewijsmiddelen.

Het bewijsrecht is alleen van toepassing bij de beantwoording van vraag 350 Sv.

De overtuiging moet voorkomen uit het onderzoek op de terechtzitting. Dit betekent in ieder geval dat de bewijsmiddelen naar voren moeten zijn gebracht zodat de verdachte zich daarentegen heeft kunnen verweren. Deze eis vindt in art. 350 Sv uitdrukking in de bepaling dat beraadslaagt moet worden naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting. 

Nee, de mening van een getuige is geen wettig bewijsmiddel omdat het geen waargenomen feit is door de rechter. 

Nee, want het bewijsmiddel 'eigen waarneming van de rechter biedt hier uitkomst. Tijdens de terechtzitting kan er van alles aan de rechter worden laten zien dat dan onder zijn eigen waarneming valt.

Deze vallen onder de categorie schriftelijke bescheiden in art. 344 lid 1 en sub 2e Sv genoemd.

Een reclasseringsrapport wordt niet opgemaakt met het doel om het bewijs van het ten laste gelegde te leveren. Als de verdachte niet vrijuit met de reclasseringswerker zou kunnen praten komt noch van de hulpverlening, noch van de voorlichting aan justitie veel terecht. 

de betrouwbaarheid van de informatie hangt af van de betrouwbaarheid van de bron. Door eisen te stellen aan de bron aan het proces van informatieverwerving kan de betrouwbaarheid van het bewijs worden vergroot. 

Een wettig bewijsmiddel mag alleen gebruikt worden wanneer de inhoud van de verklaring, de daarin meegedeelde feiten- moet dus redengevend zijn voor het bewijs. 

Nee, het bewijs is dan niet onwettig, ook als zij op de terechtzitting op een onreglementaire wijze is verkregen.

In deze eis wordt ingelezen dat het onderzoek volgens de voorschriften heeft plaatsgehad. 

Nee, het kan niet tot nietigheid leiden zie art. 256 lid 2 SV

Het kan wel leiden tot uitsluiting van onrechtmatig verkregen bewijsmateriaal art. 359a SV.

Een onwettig bewijsmiddel mag nimmer voor het bewijs worden gebruikt of onregelmatigheden in de bewijsvergaring in het vooronderzoek tot uitsluiting leiden hangt er maar vanaf.

Dit houdt in dat hij de afgelegde verklaringen moet splitsen in een bruikbaar en onbruikbaar gedeelte. 

Ja, de rechter kan ook alleen een gedeelte van de verklaring relevant achten.

Hij moet de bewijsmiddelen vermelden zodat de Hoge Raad kan controleren of is voldaan aan de eisen die uit het wettelijk bewijsstelsel voortvloeien. 

De Hoge Raad zal kunnen casseren als er iets mis blijkt te zijn met  een van de punten genoemd op blz  482 omdat de bewezenverklaring niet naar de eis der wet met redenen is omkleed art. 359 lid 2 Sv. 

Ja, de rechter is vrij in de waardering van het bewijsmateriaal. Daaraan pleegt de Hoge Raad te koppelen dat de rechter, uitzonderingen daargelaten, niet gehouden is om de selectie en waardering van het bewijsmateriaal in het vonnis te verantwoorden. De rechter hoeft dit oordeel dus op dit punt niet te motiveren.

Het wettig bewijs is geleverd als aan de eisen die uit het wettelijk bewijsstelsel voortvloeien is voldaan. daarvan moet uit de bewijsmotivering blijken. Of het overtuigend bewijs is geleverd, of de bewijsmiddelen betrouwbaar zijn, wordt in cassatie niet getoetst. Daarom hoeft daarover niets in het vonnis opgenomen te worden. 

Dit worden ook wel de verklaringen van horen zeggen genoemd. 

Bij de auditu verklaringen richten de bezwaren zich tegen het gebruik van de inhoud van de waargenomen uitlatingen.

Nee, het bewijsmiddel is het ambtsdelig proces-verbaal waarin  de verklaring in is opgenomen. Dit staat in art. 344 lid 2 sub 2e Sv)

1) Als de rechter zelf de getuige hoort kan hij vragen stellen.
2) De mogelijkheid bestaat dan om de getuige aan de tand te voelen.
3) De rechter kan de betrouwbaarheid van de verklaring beter beoordelen als hij iemand voor zich heeft. 

Dit artikel geeft de verdachte het recht om de witjes against him te ondervragen of te doen ondervragen.

Ja,  zolang de verdediging bij het verhoor in de gelegenheid is geweest om de getuige te ondervragen.

Nee, sterker nog, de rechter kan de verklaring die in het vooronderzoek betrouwbaar verklaren.

Processuele overmacht houdt in dat een getuige bijvoorbeeld is overleden.

De verdachte is immers in zijn verdediging geschaadt doordat hij de getuige niet heeft kunnen ondervragen. Dat klemt als het bewijs hoofdzakelijk mainly op de verklaring van de getuige rust. Het proces als whole kan dan oneerlijk zijn.  

Nee, speculatieve vaststellingen leiden niet tot waarheidsvinding. Meningen en conclusies moeten worden geweerd omdat het nu juist de taak van de rechter is om zich een oordeel over de zaak te vormen. Hij moet op basis van de in de bewijsmiddelen aangedragen feiten-de conclusies trekken.

Het kan gebruikt worden ter ondersteuning van de bewezen verklaring op onderdelen. 

De verklaring van de verdachte is het wettig bewijsmiddel zoals dat voorkomt in de limitatieve opsomming die art. 339 Sv geeft. Art. 341 lid 1 Sv defineert dit bewijsmiddel als de door de verdachte op de terechtzitting gedane opgave van feiten en omstandigheden, hem uit eigen wetenschap bekend. Mogelijk is dat de verdachte elders dan ter terechtzitting bijvoorbeeld tegenover de politie opgave heeft gedaan. 

Dit artikel bepaald dat de opgave tot het bewijs maag meewerken mits daarvan uit enig wettig bewijsmiddel blijkt. 

Dit artikel stelt de eis dat de feiten en omstandigheden waarvan de verdachte opgave doet hem uit eiegen wetenschap bekend moeten zijn. De verdachte moet de omstandigheden dus zelf hebben waargenomen. 

Zij merken op dat de verdachte niet door hem waargenomen op de voorgrond staat maar het door hem verrichte, dat ook wel door hem wordt waargenomen, doch bij de mededeling waarvan hij die waarneming als vanzelfsprekend pleegt over te slaan. 

Als het proces-verbaal niet op ambtseed is gemaakt dan kan dat verbaal naar het oordeel van de Hoge Raad als ander geschrift in de zin van art. 344 lid 1 sub 5 gebruikt worden.Hetzelfde geldt voor niet gewaarmerkte fotokopieën van processen verbaal.

De belangrijkste die dit artikel noemt zijn de processen-verbaal van de politie het meest belangrijkste. ER worden wel eisen gesteld aan de processen verbaal die in art. 344 lid 2, 153 en 152 staan.

Het gaat hier om de verklaring die de deskundige ter terechtzitting aflegt.

Ja, dit kan bij niet van te voren benoemde deskundigen.

Het deskundige verslag bevat een constatering en een oordeel, om een mening of een conclusie die is gebasseerd op de bijzondere al dan niet wetenschappelijke kennis van de deskundige.

De rechter moet zijn eigen waarneming wel ter sprake brengen als de procespartijen door het gebruik ervan zouden kunnen worden verrast omdat zij daarmee geen rekening behoefden te houden. 

Dit geldt wel voor de gehele tenlastelegging. Het bewijs van een essentieel onderdeel van de tenlastelegging mag wel op een enkele getuigenverklaring berusten. 

Op deze regel heeft de Hoge Raad een uitzondering gemaakt voor het geval de niet ter terechtzitting gedane uitlating van de medeverdachte er niet op was berekend dat zij ter kennis zou komen van justitie.